Jan Henryk Quirstop, dziewiętnastowieczny szczeciński kupiec i przemysłowiec przekazał miastu w testamencie sporą część swoich posiadłości – pas podmiejskich lasów i łąk od Jasnych Błoni po Las Arkoński. Jedynym postawionym przez niego warunkiem był zakaz budowy na tych terenach, które miały pozostać parkiem ogólnie dostępnym dla wszystkich szczecinian. W ten sposób ocalił od zabudowy pas Puszczy Wkrzańskiej razem z doliną Osówki i Rusałką. W ten sposób powstał Quirstop Anlagen – Park Quistorpa – o powierzchni 42 km2. Nazwę tą zmieniono w 1945 roku na Park Kasprowicza.
W 1900 roku zasadzono na terenie parku rzadkie w naszym klimacie odmiany drzew i krzewów. Dobierano je według gatunków, barw, pory kwitnienia i kształtów. Chciano, aby o każdej porze roku rośliny te tworzyły malowniczy deseń. Przy ulicy Słowackiego rośnie sześć 100-letnich topoli – noszących nazwę „sześciu sióstr” – uznanych za pomniki przyrody. Jednak rośnie tu także wiele rzadkich drew, takich jak: sosna żółta, świerk serbski, metasekwoja chińska, sośnica japońska, jesion mannowy, cis, cyprysik błotny, platan, ambrowiec amerykański. Oprócz drzew można tu znaleźć również piękne krzewy takie jak: berberys, irga, tawuł, parrocja perska, perukowiec czy oczar wirginijski. W całym parku wytyczono ścieżki spacerowe, altany, trasy do jazdy konnej i dla rowerów oraz to saneczkowy nad którym znajdował się drewniany most i schronisko zbudowane z drewnianych bali. Oprócz tego zbudowano tu restauracje a także liczne pijalnie piwa, oraz o może dziś dziwić, mleka.
W 1885 roku spiętrzono płynącą brzegiem parku rzeczkę Osówkę, wypływającą z zachodniego stoku Wzgórz Warszewskich, płynącą zakolem do Osowa. W ten sposób powstało jeziorko – Rusałka. Osówka płynie do Rusałki pod ziemią, gdyż przed II wojną światową rzeczkę skanalizowano za jeziorem Goplana. Z Rusałki, również pod ziemią Osówka płynie do Odry przez Nieckę Niebuszewską i Drzetowo. Powyżej Rusałki, jeszcze w XIX wieku, przy zbiegu ulic Zaleskiego i Słowackiego stał wodny młyn Lübschego. Z drugiej strony jeziorka naprzeciw dzisiejszego kościoła pod wezwaniem Najświętszego Zbawiciela stał szachulcowy młyn Słodowy. Na początku XX wieku przekształcono go w stylową restaurację.
W okresie międzywojennym jej miejsce zajęła bardzo popularna gospoda, która nie zmieniła swojego przeznaczenia również po wojnie. Zburzono ją na początku lat sześćdziesiątych. W 2003 roku pojawiła się propozycja odbudowy restauracji, zawiązano nawet specjalny komitet w tej sprawie. Jednak mieszkańcy ulicy Słowackiego, która przylega do parku nie zgodzili się na odbudowę z obawy na hałas który dobiegając z restauracji zniszczyłby komfort ich życia. Nad Rusałką przerzucono kilka mostków. Jeden z nich, nazwany japońskim, miał na przyczółkach ozdobne bramy. Zostały one jednak rozebrane dziesięć lat po wojnie. Drugi prowadził z podnóża obecnego amfiteatru na wysepkę, jednak został on rozebrany w latach pięćdziesiątych.
Na początku lat siedemdziesiątych wybudowano skracający drogę przez park mostek, będący przedłużeniem ulicy Żupańskiego. Razem z mostkiem wybudowano w latach 1974 – 1976 wielki betonowy amfiteatr na 4700 miejsc. Początkowo był on konstrukcją odkrytą, dziś scena i pierwsze rzędy widowni są zadaszone. Na południowym krańcu parku ustawiono Pomnik Czynu Polaków.